Od Dery C.D. Rosso - Czym są te całe "maniery"?

        Wadera spojrzała na czerwonego basiora i lekko uniosła jedną „brew”. Wywróciła teatralnie oczami, tak by wilk dostrzegł ten gest i zaśmiała się krótko.

- Ale masz refleks, kolego. Całe szczęście, że jest z tobą ten kruk, bo inaczej byś sobie w życiu nie poradził.

Słysząc tą lekką naciąganą wypowiedź, czarny ptak znów się napuszył, najwyraźniej zadowolony z faktu, że ktoś go docenił.

- Jak ma na imię? - Dera spytała się nieznajomego. 

Oczywiście chodziło jej o imię kruka, a nie czerwono-białego wilka. Nie było to może najbardziej uprzejme, ale co począć? Wraz z utratą pamięci, dziewczyna zapomniała czym są dobre maniery. Zakładając, oczywiście, że kiedykolwiek wiedziała czym były.

- To jest Crach…

- Hm, ładnie imię dla kruka. - teraz to już małe stworzonko pękało z dumy - Zaraz… Kruka. K r u k a ! Ha! Pamiętam czym jesteś!! - Dera uśmiechnęła się tryumfalnie, a w jej zielonych oczach błysnęły małe ogniki.

Dziewczyna podeszła do Crach i lekko „poczochrała” mu pióra na głowie, jakby miało to cokolwiek znaczyć. A znaczyło tylko tyle, że była zadowolona iż przypomniała sobie kolejne słowo i polubiła kruka, dzięki którym mogła teraz mówić. Bo zdjął jej uprząż. Zdjął ten okropny sznur z paskudną pętlą. Przeciął go tak, że już do niczego się nie przyda. Nikomu. I bardzo dobrze.

- Ekhem… - odchrząknął czerwony wilk, starając się ukryć uśmiech - Jak to szło? „Ale masz refleks, koleżanko”. - powtórzył jej słowa.

- Słucham?

- Już wcześniej nazwałaś go krukiem. - teraz basior nie starał się ukryć rozbawienia. 

Ale Sparrow tylko machnęła łapą.

- E tam. Szczegóły. Dopiero co przypomniałam sobie swoje imię, więc nie oczekuj ode mnie zbyt wiele.

Basior przestał się uśmiechać. Jego, wcześniej rozbawione, oczy teraz wpatrywały się w nieznaną mu waderę z niedowierzaniem. I zaciekawieniem. Dera uważała to za dziwne, ale przecież skąd miała wiedzieć, że samiec którego przypadkiem spotkała (i tak się dziwnie złożyło, że rzuciła w niego kamieniem) też stracił pamięć?

- A więc ty również?

- Hm? Co „ja również”?

- Też niczego nie pamiętasz? Nie wiedziałem… Myślałem, że jestem, nie wiem… Jedyny?

Dera dziwnie posmutniała, ale starała się tego nie okazywać.

-Ja też tak myślałam. To znaczy, do tej pory nie wiedziałam nawet o istnieniu innych… N a s. Obudziłam się niedawno, pod tym drzewem. Ze związanym pyskiem i obolałą głową. Wcześniej miałam jakiś porąbany sen…

~Idiotka! Nie mów mu!

- … Słucham? - wadera nagle przerwała i zaczęła się rozglądać.

- Coś się stało? - nieznajomy również zaczął przyglądać się otoczeniu, ale tylko dlatego, że Dera tak zrobiła. 

On, przecież nikogo nie słyszał.

- Nie, nic. Przesłyszałam się.

~Wcale nie!~ wadera usłyszała, ale zignorowała kobiecy głos, rozbrzmiewający w jej głowie.

- Jasne. Mówiłaś coś. Coś o…

- … Śnie. Tak, pamiętam. Miałam koszmar, który wydawał się bardzo rzeczywisty i tyle. - powtórzyła, nie zwracając uwagi na ostrzeżenia Głosu - A gdy się obudziłam, nie wiedziałam… No, niczego. Ha! To głupie, nie?

- Czy ja wiem? - basior wzruszył „ramionami” - Miałem dość podobnie. Obudziłem się w jeziorze i niczego nie pamiętałem. 

Nawet nie wiedziałem jak korzystać ze skrzydeł.

Dera dopiero teraz zwróciła uwagę na czarne skrzydła czerwonego wilka. To znaczy, wiedziała już o nich wcześniej, bo niby jak inaczej wilk mógłby latać! Poza tym uznała, że nieznajomemu bardzo pasują krucze skrzydła. Jakkolwiek dziwnie by to brzmiało.

- Ale jakoś sobie przypomniałeś, nie? - uśmiechnęła się trochę złośliwie - Czyżby to była zasługa Crach’a?

- Ej! No wiesz co! Nie wszystko zawdzięczam jemu. Chociaż… - wilk się zawahał - … Tak, to z jego pomocą nauczyłem się latać. Chociaż byłoby znacznie łatwiej, gdyby ktoś nie rzucał we mnie kamieniami. - teraz to nieznajomy uśmiechnął się złośliwie. 

Dera zmrużyła oczy zaskoczona, że basiora stać na taki gest. Ale zaraz i tak posłała mu pełen zadowolenia uśmiech, odsłaniając białe kły.

„Czyli to czym rzuciłam to kamień, tak? Na pewno zapamiętam.”

- To było utrudnienie, mające na celu udoskonalić twoje umiejętności lotnicze. - wilk przewrócił oczami - Gdyby nie to, umarłabym z głodu i pragnienia. O właśnie! A skoro o pragnieniu mowa, to idę się napić.

Bordowa wilczyca podeszła bliżej do jeziora. Zanurzyła pysk w zimnej wodzie i przez jakiś czas piła ją tak, jakby to było ostatnie jezioro jakie kiedykolwiek spotka. Nieznajomy chyba też to zauważył.

- Zaraz całe jezioro wypijesz. - rzucił, ale wadera skutecznie go zignorowała. Czuła się tak, jakby od wieków nie piła wody i przez te wszystkie lata chodziła spragniona.

-Oj, cicho tam. - dziewczyna chlapnęła w stronę wilka wodą, a następnie wygodnie ułożyła się na trawie. 

Jasne i oślepiające promienie słońca padły na jej pysk. Dziewczyna mruknęła coś niezrozumiale, tak aby samiec tego nie usłyszał i zamknęła oczy. Leżała spokojnie w bezruchu, sprawiając wrażenie jakby spała. Ale ona tylko odpoczywała. Po obudzeniu się odczuwała ogromne zmęczenie i nie wiedziała skąd się ono wzięło.

- Bardzo cię boli? - Dera odezwała się do basiora, nie podnosząc się z ziemi.

- Co boli? To, że chciałaś wypić całe jezioro? Jakoś przeżyję.

Gdyby nie fakt, że wilczyca miała zamknięte oczy, zapewne teraz by nimi wywróciła.

- To jak oberwałeś kamieniem.

- A, to. Nie… Nie tak bardzo.

Dera otworzyła tylko jedno oko i obrzuciła obcego szybkim spojrzeniem. Tyle wystarczyło by mogła stwierdzić, że kłamie.

- Nie ze mną te numery. Gdzie dostałeś? W głowę, nie?

- Tak, ale…

Dziewczyna wyprostowała się i uniosła pysk, by móc obejrzeć głowę wilka. Dera była wysoka, ale samiec wyższy, dlatego nieznajomy zgarbił się trochę, by ułatwić Puck zadanie.

- Nie widzę żadnej rany. Dobrze, nie trzeba odkażać. Tak, jest w porządku. Zrób sobie jakiś zimny okład i po sprawie. - odparła i wróciła do „swojego miejsca”, kładąc się z powrotem. 

Tym razem nie zamknęła oczu, tylko wpatrywała się w srebrzystą wodę. Widziała w niej swoje odbicie, ale szybko odwróciła wzrok i zaczęła wpatrywać się w inny punkt. Po chwili dostrzegła też odbicie czerwonego wilka i Crach, którzy podeszli bliżej.

- Skąd to wiesz? To, że zimno pomoże? I co to „okład”? - wadera wzruszyła ramionami.

- Nie wiem skąd. Tak mi się powiedziało i tyle… A tak w ogóle to przepraszam.

- Nic nie szkodzi.

Wilk również usiadł przy jeziorze. Z kolei kruk zerwał się do lotu i zaczął szybować w górze, zataczając ogromne koła nad błyszczącą wodą. Jednak po chwili wrócił i wylądował na trawie obok wilków. Puck znów poczochrała mu pióra na głowie, uważając tylko by swymi pazurami nie zrobić krzywdy Crach’owi.

- A tak w ogóle… - zaczęła - To jestem Daera.

Gdy wypowiedziała swoje imię na głos, dostrzegła, a raczej wyczuła, że brzmi ono dość dziwnie. Stojące obok siebie liter „a” oraz „e” wymawiane razem brzmiały dziwnie… Wytwornie? Królewsko? Kto nadal jej tak na imię?!

~Nie pasuje do ciebie. ~kobiecy Głos znów dał o sobie znać.

- Oh, spadaj. - syknęła do niego, mając nadzieję, że nieznajomy tego nie usłyszał.

- Daera…?

- Zwykłe Dera wystarczy. - wilczyca dodała szybko. 

Miała wrażenie, że nie jest to pierwszy raz, gdy każe komuś zdrabniać swoje imię. W głowie usłyszała dziwny śmiech Głosu.

<Rosso? Wygląda na to, że Crach jest z nas wszystkich najmądrzejszy, nie? A i sorki za lanie wody przez… Całe opowiadanie>